सुरकार्यमिदं रम्भे कर्तव्यं सुमहत्त्वया।
लोभनं कौशिकस्येह काममोहसमन्वितम्॥

तथोक्ता साप्सरा राम सहस्राक्षेण धीमता।
व्रीडिता प्राञ्जलिर्भूत्वा प्रत्युवाच सुरेश्वरम्॥

अयं सुरपते घोरो विश्वामित्रो महामुनिः।
क्रोधमुत्सृजते घोरं मयि देव न संशयः।
ततो हि मे भयं देव प्रसादं कर्तुमर्हसि॥

एवमुक्तस्तया राम रम्भया भीतया तदा।
तामुवाच सहस्राक्षो वेपमानां कृताञ्जलिम्॥

मा भैषि रम्भे भद्रं ते कुरुष्व मम शासनम्॥

कोकिलो हृदयग्राही माधवे रुचिरद्रुमे।
अहं कन्दर्पसहितः स्थास्यामि तव पार्श्वतः॥

त्वं हि रूपं बहुगुणं कृत्वा परमभास्वरम्।
तमृषिं कौशिकं रम्भे भेदयस्व तपस्विनम्॥

सा श्रुत्वा वचनं तस्य कृत्वा रूपमनुत्तमम्।
लोभयामास ललिता विश्वामित्रं शुचिस्मिता॥

कोकिलस्य तु शुश्राव वल्गु व्याहरतः स्वनम्।
सम्प्रहृष्टेन मनसा तत एनामुदैक्षत॥

अथ तस्य च शब्देन गीतेनाप्रतिमेन च।
दर्शनेन च रम्भाया मुनिः सन्देहमागतः॥

ध्यात्वा मुहूर्तं तेजस्वी दण्डाहत इवोरगः।
त्रसन्क्रोधसमाविष्टो विपर्व इव भानुमान्॥

सहस्राक्षस्य तत्कर्म विज्ञाय मुनिपुङ्गवः।
रम्भां क्रोधसमाविष्टः शशाप कुशिकात्मजः॥

यन्मां लोभयसे रम्भे कामक्रोधजयैषिणम्।
दश वर्षसहस्राणि शैली स्थास्यसि दुर्भगे॥

ब्राह्मणः सुमहातेजास्तपोबलसमन्वितः।
उद्धरिष्यति रम्भे त्वां मत्क्रोधकलुषीकृताम्॥

एवमुक्त्वा महातेजा विश्वामित्रो महामुनिः।
अशक्नुवन्धारयितुं क्रोधं सन्तापमागतः॥

तस्य शापेन महता रम्भा शैली तदाभवत्।
वचः श्रुत्वा च कन्दर्पो महर्षेः स च निर्गतः॥

कोपेन सुमहातेजास्तपोऽपहरणे कृते।
इन्द्रियैरजितै राम न लेभे शान्तिमात्मनः॥

बभूवास्य मनश्चिन्ता तपोऽपहरणे कृते॥

नैव क्रोधं गमिष्यामि न च वक्ष्ये कथञ्चन।
अथवा नोच्छ्वसिष्यामि संवत्सरशतान्यपि॥

अहं विशोषयिष्यामि ह्य् आत्मानं विजितेन्द्रियः।
तावद्यावद्धि मे प्राप्तं ब्राह्मण्यं तपसार्जितम्।
अनुच्छ्वसन्नभुञ्जानस्तिष्ठेयं शाश्वतीः समाः॥

न हि मे तप्यमानस्य क्षयं यास्यन्ति मूर्तयः॥

एवं वर्षसहस्रस्य दीक्षां स मुनिपुङ्गवः।
चकाराप्रतिमां लोके प्रतिज्ञां रघुनन्दन॥