प्रभातायां तु शर्वर्यां विश्वामित्रो महामुनिः।
अभ्यभाषत काकुत्स्थौ शयानौ पर्णसंस्तरे॥

कौसल्या सुप्रजा राम पूर्वा सन्ध्या प्रवर्तते।
उत्तिष्ठ नरशार्दूल कर्तव्यं दैवमाह्निकम्॥

तस्यर्षेः परमोदारं वचः श्रुत्वा नरोत्तमौ।
स्नात्वा कृतोदकौ वीरौ जेपतुः परमं जपम्॥

कृताह्निकौ महावीर्यौ विश्वामित्रं तपोधनम्।
अभिवाद्याभिसंहृष्टौ गमनायाभितस्थतुः॥

तौ प्रयातौ महावीर्यौ दिव्यां त्रिपथगां नदीम्।
ददृशाते ततस्तत्र सरय्वाः सङ्गमे शुभे॥

तत्राश्रमपदं पुण्यमृषीणामुग्रतेजसाम्।
बहुवर्षसहस्राणि तप्यतां परमं तपः॥

तं दृष्ट्वा परमप्रीतौ राघवौ पुण्यमाश्रमम्।
ऊचतुस्तं महात्मानं विश्वामित्रमिदं वचः।
कौतूहलात्तौ धर्मज्ञौ वीर्यवन्तं तपोधनम्॥

कस्यायमाश्रमः पुण्यः को न्वस्मिन्वसते पुमान्।
भगवञ्श्रोतुमिच्छावः परं कौतूहलं हि नौ॥

तयोस्तद्वचनं श्रुत्वा प्रहस्य मुनिपुङ्गवः।
अब्रवीच्छ्रूयतां राम यस्यायं पूर्व आश्रमः॥

कन्दर्पो मूर्तिमानासीत्काम इत्युच्यते बुधैः॥

तपस्यन्तमिह स्थाणुं नियमेन समाहितम्।
कृतोद्वाहं तु देवेशं गच्छन्तं समरुद्गणम्।
धर्षयामास दुर्मेधा हुङ्कृतश्च महात्मना॥

अवदग्धस्य रौद्रेण चक्षुषा रघुनन्दन।
व्यशीर्यन्त शरीरात्स्वात्सर्वगात्राणि दुर्मतेः॥

तस्य गात्रं हतं तत्र निर्दग्धस्य महात्मना।
अशरीरः कृतः कामः क्रोधाद्देवेश्वरेण हि॥

अनङ्ग इति विख्यातस् तदाप्रभृति राघव।
स चाङ्गविषयः श्रीमान्यत्राङ्गं प्रमुमोच ह॥

तस्यायमाश्रमः पुण्यस्तस्येमे मुनयः पुरा।
शिष्या धर्मपरा नित्यं तेषां पापं न विद्यते॥

इहाद्य रजनीं राम वसेमशुभदर्शन।
पुण्ययोः सरितोर्मध्ये श्वस्तरिष्यामहे वयम्॥

अभिगच्छामहे सर्वे शुचयः पुण्यम् आश्रमम्।
इह वासः परोऽस्माकं सुखं वत्स्यामहे निशाम्।
स्नाताश्च कृतजप्याश्च हुतहव्या नरोत्तम॥

तेषां सम्वदतां तत्र तपोदीर्घेण चक्षुषा।
विज्ञाय परमप्रीता मुनयो हर्षमागमन्॥

अर्घ्यं पाद्यं तथातिथ्यं निवेद्य कुशिकात्मजे।
रामलक्ष्मणयोः पश्चादकुर्वन्नतिथिक्रियाम्॥

सत्कारं समनुप्राप्य कथाभिरभिरञ्जयन्।
यथार्हमजपन्सन्ध्यामृषयस्ते समाहिताः॥

तत्र वासिभिरानीता मुनिभिः सुव्रतैः सह।
न्यवसन्सुसुखं तत्र कामाश्रमपदे तदा॥

कथाभिरभिरामाभिरभिरामौ नृपात्मजौ।
रमयामास धर्मात्मा कौशिको मुनिपुङ्गवः॥